Expositions de photos et de photos sur toile.
Amoureux de la nature, Chasseur d'images, le Gaumais Philippe Toussaint est spécialisé dans la photographie animalière. Ses photos, d'un réalisme à couper le souffle et d'une poésie envoûtante, ont reçu de nombreux prix.
Dirk Roseport’s beelden refereren op een hedendaagse manier aan een romantische traditie binnen de schilderkunst: de kunstenaar-fotograaf keert de rug naar de woelige context van deze 21ste eeuw. Hij trekt zich terug in de uitgestrektheid van de natuur en neemt afstand van de tijd, kijkt met bewondering naar het desolate en onmeetbare van anonieme oceanen.
De Lowland Photo Contest is de meest prestigieuze natuurfotowedstrijd van de Lage Landen.
De wedstrijd focust op natuur van bij ons: landschappen van België en Nederland en soorten die hier voorkomen.
Geen zoveelste wedstrijd om goedkoop beelden te ronselen, maar een échte wedstrijd met echte prijzen. Het copyright blijft waar het thuishoort: bij de fotograaf.
Nuno Vasco Rodrigues est conservateur-assistant à l'Oceanário de Lisbonne et chercheur en sciences marines et environnementales. Il est également l'auteur de deux livres sur la faune marine du Portugal. Passionné par la mer depuis son enfance, il totalise plus de 1000 plongées à travers le monde et probablement autant de photos des créatures peuplant les océans. Ses photos ont été reproduites dans des expositions, des magazines et des livres et vous pouvez les découvrir pour la première fois en Belgique, à l'Aquarium-Muséum de Liège.
De jaarlijkse Fotoshow "Zie jij wat wij zien?" van Foto Total start op 22 september in zaal "Onder de Toren" te Hasselt, natuurlijk weer met splinternieuw werk, een projectie én een fotospecial "Hoop" over de relatie tussen mens en dier.
De clubleden tonen hun foto's met diverse onderwerpen – van natuur via de mens in beeld tot en met industrieel – in kleine en grote formaten. Tevens is er een doorlopende projectie met sfeervolle reeksjes.
Fascinerend. Betoverend. Verrassend. De natuur zit vol prachtige beelden.
Met de fotowedstrijd wil Natuurpunt de schoonheid en kwetsbaarheid van natuur en landschap laten zien. Mooie, emotionele beelden van de natuur zorgen ervoor dat mensen nog meer van de natuur gaan houden. En waar je van houdt, dat wil je beschermen. Zo bouwen we aan meer draagvlak voor natuurbehoud.
We raken 'in flow' als we ons heel goed concentreren of heel aandachtig een handeling verrichtten. Zo op gaan in het moment dat we de kloktijd vergeten.
Het werk van Noortje Haegens (1985) gaat over onthaasten. Tijdens lange, solitaire wandelingen zoekt zij de rust in de natuur en maakt zij opnamen die later verwerkt worden tot videokunst en filmstills. Het lopen is voor Noortje Haegens de beste methode om 'In Flow' te komen, om grip e krijgen op de omgeving.
Marion Bauhuis laat in deze expositie een selectie van haar werk van de afgelopen 15 jaar zien. De fotobeelden van Marion Bauhuis gaan over de kwetsbaarheid van het leven. In de beelden zie je haar zoektocht naar een innerlijke werkelijkheid terug.
De verborgen emoties, angsten, mysteries en dromen geeft ze weer in een schilderachtige en gelaagde stijl die een sfeer van verstilling in zich draagt.
Zij schildert met foto’s. Haar palet bestaat uit foto’s van de natuur en in het bijzonder van haar eigen besloten tuin met de veelheid aan planten en bloemen.
La Commission de Gestion des Terrils du Borinage fête ses 10 ans.
Dix ans consacrés à la préservation d'un patrimoine unique.
Dix ans de travail et de réflexion.
Dix ans de contemplation et d'observations.
Dix ans de partage et de rencontres.
Een zoektocht naar de laatste stukjes "natuurlijke" landschappen in en rond groot Hasselt. Gefotografeerd als kleine intieme stukjes natuur, met een knipoog naar Japanse houtsnijkunst. Deze beelden worden geconfronteerd met het ogenschijnlijk "artificiële" van de Japanse tuin.
Dirk Roseport’s beelden refereren op een hedendaagse manier aan een romantische traditie binnen de schilderkunst: de kunstenaar-fotograaf keert de rug naar de woelige context van deze 21ste eeuw. Hij trekt zich terug in de uitgestrektheid van de natuur en neemt afstand van de tijd, kijkt met bewondering naar het desolate en onmeetbare van anonieme oceanen.
Het centrale thema van de Open Monumentendagen 2017 is natuur. Inpikkend op dit thema stellen Lieve Neyens en Anne-Marie Van de Voorde hun natuurfoto's tentoon.
Un passionné Sambrien qui consacre la plus grande partie de ses loisirs à emmagasiner dans les boîtiers numériques, les images de la faune, de la flore, des insectes de son Avesnois natal.
José Chies, né à Maubeuge (Nord) il y a 61 ans, retraité de la Fonction Publique. Vous le croiserez peut-être au détour d'un bois, sur les berges d'un étang, au plus haut des bocages. Si vous y apportez un peu plus d'attention, vous le découvrirez sous son affût où il passe des heures entières, voire des jours (nuits parfois) à observer la faune locale.
Plus de 460 photos nature exposées en plein air pendant 1 an !
A travers les 9 communes de la Grande Forêt de Saint-Hubert, découvrez des expositions photos réparties sur 28 sites exceptionnels.
Als er iets deprimerend is dan is het een crisis. Vooral wanneer mensen elkaar gaan vertellen dat er een crisis is. De bestedingen lopen terug, normale vervangingen worden uitgesteld en ook bij de fotograaf loopt het wat minder storm. De fotojournalist zag zich geconfronteerd met dalende inkomsten door fusies en uitgevers die hun afnemers afknepen met lage tarieven, ingegeven door hun overvolle luiers (een echte uitgever doet het namelijk niet in zijn broek). Volle luiers veroorzaakt door de angst voor het “weet-je-wel-dat-het-crisis-is” spook.
Natuurlijk is het ook te danken aan de teruggang van de oplagen, de drukkerijen sluiten ook de een na de ander. Maar of die paar tientjes nu een groot blad kunnen redden..? De reden zou kunnen zijn dat uitgevers proppen A4 tussen de oren hebben en zelfs nog proberen om nieuwe bladen van de grond te trekken. Dat zou de reden zijn dat auteurs ‘niet betaald hoeven te worden’. Auteurs die je inhoud leveren, vaklieden waar je trots op zou moeten zijn.
En zo langzamerhand kwam dan het machtige raderwerk dat economie heet weliswaar niet tot stilstand, maar de raderen draaiden aanmerkelijk minder snel.
In die zin mag het uitzonderlijk heten dat de bezoekersaantallen constant zijn gebleven. Vanaf de beurs in 2014, het eerste jaar in De Loods in Nijkerk, werden er jaar op jaar rond de 9.000 bezoekers geteld. Het aantal exposanten nam in deze periode zelfs toe. Het is zeer zeker aan de kwaliteit van het gebodene op Professional Imaging te danken dat dit jaar zelfs 9.689 bezoekers werden geteld tegen 8.912 vorig (crisis) jaar.
Op dit moment zijn de volgende sprekers bekend.
Brent Stirton - Hoofdspreker
Frank Doorhof
João Carlos
Kristina Sherk
Glyn Dewis
NEW DAY studio
Jon Hernandez
Nico Brons
Jan Vermeer
Bart van de Wiele
Brendan de Clercq
Jasper Doest
Tom Krieger
Op weg naar Rahier, diep in de Ardennen. Zwart asfalt slingert tussen wit besneeuwde bermen. Een achtergelaten Duitse tank uit de Tweede Wereldoorlog prijkt op een pleintje. Een Amerikaanse barak in camouflagekleuren doet dienst als museum van de Battle of the Bulge, het laatste Duitse offensief aan het Westelijk front. Ik rijd over de brug die de Amerikanen wilden opblazen om de Duitsers te stoppen, maar ze deden het niet omdat ze in de war gebracht waren door Engels sprekende infiltranten in hun eigen troepen. Nu staat het bruggetje er nog, onbewust van de historische rol die het (niet) gespeeld heeft. Smeltwater spettert uitgelaten tegen de pijlers. Wat eens het decor vormde voor een bloedige veldslag, is vandaag een bucolisch landschap. Hier heerst alleen de vrede. Sinds de afrit van de autostrade, zo'n vijfentwintig kilometer geleden, hebben twee auto's mijn pad gekruist. Mijn eindbestemming ligt in Rahier, een deelgemeente van Stoumont. Geen enkele weg die hier doorloopt, brengt je naar ergens anders. Een kerktorentje priemt uit het dal. Enkele huizen in donkere natuursteen vleien er zich omheen.
Hier ontmoet ik Dirk Bogaerts (1971). Knerpende kiezels onder mijn banden kondigen mij aan. Na een rit van twee en een half uur parkeer ik mijn wagen naast twee vier maal viers. 'Die heb je hier wel nodig,' zal Dirk later toelichten. 'Het is niet uitzonderlijk dat je hier in de winter ingesneeuwd raakt. In tegenstelling tot Vlaanderen zorgt dat hier niet voor het stilvallen van het leven. Men is er op voorbereid. Alles gaat gewoon door. Met een rustgevende glimlach.'
Altijd vakantie. Dat gevoel krijg ik wanneer ik, dampende kop koffie in de hand, van aan de keukentafel over de eindeloze vallei droom. 'Altijd vakantie, maar nooit thuis,' lacht Dirk's echtgenote Tina. 'De voorbije maand is hij vier dagen hier geweest.'
Over heuvels en dalen gaat ons leven; soms hebben we het gevoel dat we de top bereiken, om ons vervolgens wanhopig af te vragen hoe het nu toch verder moet. Ervaring met tegenslag krijgt de ene klein en brengt de andere het vermogen om te relativeren. Een hoogtepunt maakt ons niet langer euforisch, want we weten dat na de beklimming de afdaling volgt. De sombere gedachten die een dieptepunt ons brengt, waaien vanzelf weer weg als een wolk die de zon slechts tijdelijk bedekt. Deze wijsheid leidt tot een gematigde houding van geluk, het geluk dat ook natuurfotograaf Koen De Langhe uitstraalt. Zijn foto's maken ons goed gezind. Ze zijn een tegengif voor de overdosis pessimisme die we dagelijks via alle media over ons krijgen.
De weg leidt me over heuvels en dalen naar Koen’s deels gerenoveerde boerderij in het Hagelandse Holsbeek. De Duitse herder Lucca bewaakt haar territorium. Ze verwelkomt me met luid geblaf en een uitgebreide snuffel. Ik mag binnen, of ook naar buiten, waar ze een grote stok zoekt om samen mee te spelen. Koen nodigt me uit met koffie en kersentaart op het terras in zijn gulle tuin vol wilde bloemen. Enthousiast vertelt hij over zijn passie voor de fotografie.
“Vijfentwintig jaar actief geweest als freelance natuurfotograaf, naast mijn baan. Nooit een stockbureau nodig gehad, ik had altijd voldoende werk”, zegt Machiel de Vos met enige voldoening als ik vraag naar zijn eventuele betrokkenheid bij het teloorgaan van het eens grootste natuurstockbureau van ons land. Hij maakte ruim 60 reizen wereldwijd, vaak met zijn vrouw Klaske. Zijn foto’s en reisreportages kwamen in boeken, tijdschriften (o.a. Grasduinen) en kalenders. Langzamerhand doet hij het qua reizen wat rustiger aan, maar een nieuw boek is net uit.
Kort na zijn pensionering zocht Machiel de Vos een nieuw doel als fotograaf. Hij was tot dan projectleider bij een landelijk werkend ingenieursbureau en zijn half april j.l. verschenen fotoboek ‘Havelterzand’ heeft hij ook als project aangepakt. Een flink project, omdat concept, fotografie, vormgeving en eindredactie van hem zijn, en hij het bovendien zelf heeft uitgegeven.
De wolverlei is een plant met geneeskrachtige eigenschappen. Deze wordt ook wel arnica genoemd, of valkruid, vanwege de genezende werking bij spierletsel en kneuzingen, bloeduitstortingen en stootwonden. Dit veelzijdige plantje komt voor in de Alpen en mondjesmaat in Nederland. Het is een beschermde plantensoort. Verguisd door de Stichting Scepsis, op handen gedragen door verstandige artsen, homeopaten en natuurartsen.
Op een mooie dag reis ik af naar Kortenhoef. Een hoekhuis dat onherkenbaar is als rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. Met een wilde tuin die zich om het huis slingert met een onregelmatige maar fraai aangelegde klinkerbestrating, een klein stukje natuur. Even later wordt er opengedaan, tijdens het koffiezetten is er een kleine rondleiding en dan zit ik samen met Martin Stevens, die ik ken uit twee van de Linkedin-groepen waarin hij actief is als groepseigenaar, in de ruime woonkamer en ontdekken een stuk gezamenlijk verleden. Wij blijken beide lid te zijn geweest van de Nederlandse Jeugdbond voor Natuurstudie (NJN), in dezelfde tijd maar bij twee aangrenzende afdelingen. En zo zitten wij al heel gauw in een stevig gesprek over ecologie.
Hoe klein kan de wereld zijn, hoe werkt toeval? In het Amsterdamse fotografencafé, waar zo’n 80 vakgenoten en andere betrokkenen het feestje vieren van onze 150e bijeenkomst, beland ik toevallig op de enige vrije kruk. Naast een oude kennis, in druk gesprek met een mij onbekende vrouw. Blijken beiden uit het kunstenaarsdorp Bergen te komen, waar ook ik mijn jeugd heb doorgebracht, zij het een paar jaar eerder. Dáár hebben we elkaar nooit getroffen, het leeftijdverschil was net te groot en ik verliet het dorp op mijn 19e. Haar achternaam klonk direct bekend en maakte me duidelijk dat we op pakweg 200 meter van elkaar hadden gewoond, dat ik op school had gezeten met haar oudere zuster en ik herinnerde me haar ouders. En alle drie, zij het heel verschillend, waren we in de fotografie verzeild geraakt.
Geertrui van Herwijnen groeide op in een grote kunstenaarsfamilie. Vader Jan van Herwijnen (1889-1965) was een markante schilder en tekenaar (stillevens, bloemstukken, houtskool tekeningen van krankzinnigen bijvoorbeeld), die aanleunde tegen de ‘Bergense School’. Als kind op de basisschool bekeek ze al kunstboeken met haar vader, en bedacht ze dat ze ‘iets met fotografie’ wilde, maar het kwam er niet van. Eenmaal volwassen ging ze andere creatieve richtingen uit.
Wie nog een kijkje wil nemen op het Internationaal Fotofestival Knokke-Heist moet snel zijn. Tot 9 juni zijn er vijf tentoonstellingen te zien van zeer uiteenlopend karakter - van harde nieuwsfotografie tot werk van beeldend kunstenaars die fotografie als medium gebruiken.
Wanneer had Nederland zijn eerste fotofestival? In elk geval nog niet, vermoed ik, toen de Belgische badplaats Knokke de eerste stappen zette op dat terrein. Goed, het begon in 1979 allemaal tamelijk simpel met de tentoonstelling 'Humorfoto' waar foto’s te zien waren van een wedstrijd rond het thema ‘humor’, maar in de loop der jaren werd het een volwassen festival waar je ook werk kon zien van beroemdheden als Helmut Newton en Leni Riefenstahl.
Een langzame schemering daalt neer over de stad. De auto’s op de gracht hebben al hun te felle koplampen aan, maar ik fiets nog zonder licht. Het is nog láng geen avond, en als je langs de bomen omhoog kijkt zie je dat het niet eens echt donker is; ook de straatlantaarns branden nog niet. Met mijn kleine cameraatje kan ik zonder probleem en hinderlijke flits een foto maken.
Maar ik fiéts al door een foto, realiseer ik me, hier op de Amsterdamse Prinsengracht, die velen alleen van foto’s kennen. Of van een schilderij. Al die van elkaar verschillende grachtenhuizen, auto’s geparkeerd langs het water, de zachte bogen van een door lampjes verlichte brug. Aan de overkant is een heel stuk gracht leeg en kaal – alle bomen daar zijn verhuisd. Er wordt aan de kaden en het wegdek gewerkt, en als ik de grote graafmachine wegdenk, herken ik de gracht zoals je die op een zeventiende-eeuws schilderij ziet, een lege kade, geen hoge bomen of woonboten, en vooral: geen auto’s.
Dit jaar wordt er veel gevierd in Amsterdam: na tien jaar gaat het Rijksmuseum weer open, het Concertgebouw staat er al honderdvijfentwintig jaar, en vierhonderd jaar geleden werd met de bouw van de grachtengordel begonnen. En ik fiets fluitend langs die grachten, als ik kon fluiten tenminste. Meer dromend eigenlijk, half neuriënd slinger ik om auto’s en toeristen heen, en denk aan vroegere avondwandelingen met mijn grootvader die, stevig voortstappend, de handen op de rug, ons eindeloos verhalen vertelde over al die verschillende soorten gevels, en de geschiedenis van de grachtenhuizen.
Het mooie is dat er nu zo veel panden als museum zijn te bezoeken, en, nog mooier, dat er op de Keizersgracht op loopafstand van elkaar zelfs twee serieuze fotografie-musea in prachtige panden huizen. Soms geniet ik er meer van interieur en grachtentuin dan van het daar geëxposeerde, maar dat is een geheim.
Waar ligt Kamchatka eigenlijk? Rusland dus, een groot schiereiland in noordoost Siberië, buiten de hoofdstad Petropavlovsk vrijwel onbewoond. Pure wildernis, ca. 1200 x 360 km op zijn breedst, slechts één weg. Het ‘waarom dáárheen?’ is mij helder: thuisland voor zo’n 17.000 bruine beren, ‘s werelds grootste. Bovendien ca. 125 vulkanen, onderdeel van de ring of fire rond de Stille Oceaan, waarvan 29 actief. Beren en vulkanen staan al jaren op mijn verlanglijstje.
Vliegen via Moskou over ‘eindeloos leeg’ Siberië naar Petropavlovsk, tien tijdzones in een nieuwe Airbus, geen overjarige Tupolev. Aeroflot verzorgt ons goed, zij het zonder alcohol. Mijn probleem: de bagage, toevallig nogal veel, maar meer volume dan gewicht. Schiphol is streng: voor twéé reistassen + fotorugzak dik bijbetalen, terug lossen we dat creatiever op.
Steeds vaker kom je Jan Vermeer tegen. Genoemd als “National Geographic fotograaf”, boegbeeld voor fotoreizen, workshop begeleider, redacteur van een natuurfotoglossy en als maker van fotoboeken. Hij is een van de zeer weinigen die van natuurfotografie kunnen leven. Daarom was hij ook niet bereid om voor een brancheonderzoek al zijn geheimen prijs te geven.
Zeven jaar geleden interviewde ik hem als een vakfotograaf met een passie voor natuur, die begon door te breken. Nu is hij uitgegroeid tot de nummer één in zijn specialisme in onze streken. Het is eigenlijk snel gegaan, maar niet zonder hobbels. Jan Vermeer geldt terecht als pool-specialist, na vele reizen naar de Noord- en Zuidpool streken, waarover hij twee monumentale boeken uitgaf en twee in wat bescheidener uitvoering. Ondanks de succesvolle verkoop ervan, werd de uitgeverij echter meegesleept in het faillissement van het moederbedrijf.
Dirk Roseport’s beelden refereren op een hedendaagse manier aan een romantische traditie binnen de schilderkunst: de kunstenaar-fotograaf keert de rug naar de woelige context van deze 21ste eeuw. Hij trekt zich terug in de uitgestrektheid van de natuur en neemt afstand van de tijd, kijkt met bewondering naar het desolate en onmeetbare van anonieme oceanen.
Tijdens het weekend van Buren bij Kunstenaars stellen heel wat kunstenaars hun atelier open voor het grote publiek. Ik omschrijf mijn werk als: schilderijen in acryl, close-up foto's van de natuur.
Tijdens het weekend van Buren bij Kunstenaars stellen heel wat kunstenaars hun atelier open voor het grote publiek. Ik omschrijf mijn werk als: natuur, telelens en macro.
Tijdens het weekend van Buren bij Kunstenaars stellen heel wat kunstenaars hun atelier open voor het grote publiek. Ik omschrijf mijn werk als: natuur en landschapsfotografie.